पशुपतिनाथ दर्शन गरेर नजिकैको चिया पसलमा कालो चिया माग्दै मात्र के थिए, एक जना वृद्ध नजिकै आएर भन्नुभयो
‘बाबुलाई देख्दा मेरो छोराको याद आयो । बाबुको घर कता नि?’
मः मेरो घर इलाम ।
(उनी केही भावुक भएको महसुल गरे र चिया पिउने प्रस्ताव राखे )
वृद्धः चिया होइन बाबू कफी नपिएको धेरै भयो । कफी किनिदिने हो ?
मः साहुनी एक कप कफी पनि बनाउनुस् है ।
कफी पिउन थालेसँगै उनी त आफ्नो बिगत पो ओकल्न थाले । ‘जेठो छोरा बचेरा लिएर अमेरिका उडेको २० बर्ष भयो बाबु हालसम्म आफू हुर्केको गुंडमा फर्कने संकेत देखाएको छैन । मेरी श्रीमतीले बिदा लिएसँगै मेरो यो अन्कुसे लौरो साथी बनेको छ बाबु ।’
मः अनि अरु आफन्त कोहि छैन तपाईंको ?
वृद्धः छन् कान्छा छोरा बुहारी दुबै डाक्टर छन् , तर …
मः तर के नि बुवा ?
वृद्धः इभिनिङ डिउटि सकेर लिन आउछु है बुवा भनेर यहि नजिकैको वृद्ध आश्रममा छोडेर गएको पनि बर्षाैैं भयो । छोरा जस्तै देखेर तपाईंलाई बोलाएको ।
मः कसैको साहारा लिएर घर जानू भएन ?
वृद्धः मेरो मनले मानेन, मेरो इमान ले मानेन ।
मः अनि छोरा बुहारी आएनन् ?
वृद्धः आएनन् । छोराको इभिनिङ डिउटि कहिले सकिन्छ भनेर सयौंलाई सोधेको बर्षाैं भयो बाबू ।
(उहाँको कुरा सुन्दा पक्कै पनि कुनै साहित्यकार हुनुपर्छ भन्ने अनुभुति भयो तर सोध्न सकिन ।
रित्तो कपमा खसेको उनको आँशु महसुस गर्दा मलाई उकुस मुकुस भयो ।)
मः बुवा कफी थप्ने ?
(खुशी भएर कफि थपे )
वृद्धः सयौँ कविता लेखिसके आज मेरो कविता कस्ले लेखिदेला बाबू । उभिदा उभिदै देउताको आँशुले कटौरो भरिएला भन्ने पिर लाग्न थाल्यो ।
(कफि सुरुप्प पार्दै आफू साहित्यकार भएको जानकारी गराए)
कथा जस्तो उनको ब्यथा । कविता जस्तो उनको कथा ब्यथा सुनेर । बेदनाका भार मेरो काँधले थेग्न सकेन । कुनामा गएर पैसा तिर्ने निहुँमा आँशु पुछे ।
उनी त हिडिसकेछन्
मलाई पत्तै नदिइकन …
